ગઈકાલે દેશની અંદર બે મોટી ઘટનાઓ બની અને દેશવાસીઓએ આ ઘટના ઉપર ગૌરવ પણ અનુભવ્યું. પહેલી ઘટના દેશના નવા સંસદ ભવનનું વડાપ્રધાન શ્રી દ્વારા ઉદઘાટન કરવામાં આવ્યું જે ખરેખર એક ગૌરવ અનુભવવાની બાબત હતી. જ્યારે અન્ય એક ઘટનામાં રાજકોટની અંદર સૌથી મોટા વૃદ્ધાશ્રમ નું ઉદઘાટન કરવામાં આવ્યું અને આશ્ચર્યની બાબત એ છે કે આ વૃદ્ધાશ્રમને ગણતરીને ક્ષણોમાં 50 કરોડ રૂપિયા જેટલી મતદાર રકમનું ડોનેશન પણ મળ્યું. શું આ ખરેખર ગૌરવ લેવા જેવી બાબત છે આપણા સમાજને શું ખરેખર વૃદ્ધાશ્રમોની જરૂર છે? વૃદ્ધાશ્રમો થકી જ શું આપણે આપણા સમાજનો ઉદ્ધાર કરી શકીશું આ એક ખરેખર વિચારવા જેવી બાબત છે?
બાળકોની જરૂરિયાતો માટે પોતાના દરેક શોખનું બલિદાન આપનારા માતા-પિતા પ્રત્યે ફરજ અદા કરી શકો કે ન કરી શકો, પરંતુ વૃદ્ધાવસ્થામાં તેમને વૃદ્ધાશ્રમના ઉંબરે છોડી દેવા કેટલું યોગ્ય ? બાળકના જન્મ પછી માતા-પિતા પોતાની જાતને સંપૂર્ણ માને છે. પોતાના સપના, ખુશી અને પોતાનું ભવિષ્ય બાળકોના હાથમાં મૂકે છે. જે પોતે નથી મેળવી શક્ય તેબાળકોને આપવાના પ્રયાસમાં આયખું ઘસી નાખે છે.
શું માત્ર આ દિવસ જોવા માટે કે જયારે બાળક પગભર બનશે ત્યારે પોતાને સારા કહેવાતા વૃદ્ધાશ્રમમાં મૂકે? ગુનેગારોની જેમ માતા-પિતા વૃદ્ધાશ્રમ કહેવાતી જેલમાં પોતાના સંતાનોને જન્મ આપવાની સજા ભોગવવા? ત્યાં રહેવાની પીડા એમનું વૃદ્ધ મન શું અનુભવતું હશે, એ વિચારતાં જ આંખો ભીની થઈ જાય છે.
તમારા સારા લાલન પાલન માટે પોતાનું સર્વસ્વ અર્પણ કરનાર માતાપિતા કાયા ગુનાની સજા સ્વરૂપ વૃદ્ધાશ્રમની સજા ભોગવે છે. પિતાનું હૃદય ખૂબ નાજુક હોય છે, તે બાળકોની દરેક જીદ સામે કોમળ ડાળીની જેમ ઝૂકી જાય છે. બાળકોનાં સપનાં પૂરાં કરવાની લાલસામાં પરસેવો પાડતી વખતે ઉંમર ક્યારે વીતી જાય એ ખબર પડતી નથી. પોતાના સ્ટેટસ કરતા વધારે આપવાના પ્રયાસમાં પિતાની કરોડરજ્જુ વાંકી વળી જાય છે. માતાની યુવાની બાળકોને ઉછેરવામાં અને નેપ્પી બદલવામાં પસાર થાય છે. પોતે અભાવોમાં જીવન વિતાવી બાળકોના શોખને જીવંત રાખે છે. ઘરખર્ચમાંથી એક-એક પૈસો બચાવી બાળકોની માંગણીઓ પૂરી કરતી વખતે તે ક્યારે પોતાના વાળને ચાંદીથી ભરી દે છે તેની તમને ખબર પણ નથી પડતી. જન્મથી લઈને પચીસ કે ત્રીસ વર્ષની ઉંમર સુધી બાળકોનું પાલન-પોષણ કરવું સહેલું નથી. માતા-પિતાની દુનિયા એવા બાળકોની આસપાસ ફરે છે જે નિઃસ્વાર્થપણે તન, મન અને ધનથી પોતાની ફરજ બજાવે છે. સંતાનોના સુખ સિવાય કોઈ ઈચ્છા, કોઈ આશા, કોઈ આસક્તિ નથી હોતી. પરંતુ બાળકોને પાંખો આવતા જ માતાપિતા બોઝિલ લાગવા લાગે છે.
.
જે માતા-પિતા, તેમની અડધી જિંદગી બાળકોના ઉછેરમાં વિતાવે છે, તેઓને તેમના જીવનનો અંતિમ તબક્કો તેમના પુત્રો, પુત્રવધૂઓ અને પરિવારની સંગતમાં, તેમના પૌત્ર-પૌત્રો સાથે વિતાવવાનો પૂરો અધિકાર છે. જે માતા-પિતાએ જીવન આપ્યું અને ગર્વથી ઉછેર્યો, તે આજે પણ કંઈ અપેક્ષા રાખતા નથી. બસ તેમની પાસે બેસો, તેમની જરૂરિયાતો પૂછો, શું તેઓ જમ્યા? દવા લીધી છે? તમારું સ્વાસ્થ્ય કેવું છે, ફક્ત આ થોડા શબ્દો અને તમારી કાળજી તેમના વૃદ્ધ શરીરમાં જીવનનો સંચાર કરવાનું કામ કરશે.
મા-બાપને બોજ સમજીને વૃદ્ધાશ્રમમાં છોડવા તેમને જીવતે જીવ મારી નાખવા બરાબર છે. દરેક વ્યક્તિએ એક દિવસ વૃદ્ધ થવાનું જ છે. માતા-પિતા પ્રત્યેનું તમારું વર્તન તમારા બાળકો જોશે, તમારે તમારા વૃદ્ધાવસ્થાને સુરક્ષિત રાખવા માટે જ યોગ્ય માતાપિતાને પ્રેમથી રાખવા જોઈએ. તમે તમારી પોતાની ત્વચાના જૂતા પહેરાવશો તો પણ તમે તમારા માતાપિતાના ઉપકારનો બદલો આપી શકશો નહીં.
